ANILAR-DEVAM

                           Aylar geçtikçe,acildeki düzen de ,evdeki düzen de yerine oturuyor ya da biz yeni hayatımıza alışıyorduk.Genelde nöbetlerimi üst üste tutup nöbet izinlerimi biriktiriyordum ve bacımla Bursa'ya kaçıyorduk.Bursa'ya döndüğümüzde alaca karanlıktan çıkmış gibi hissediyor,geri döndüğümüzde yeniden içine düşüyorduk.Bir aralık neredeyse her gün nöbet tutup izinlerimi biriktirmeye başlamıştım ve ayın yarısını Düzce'de yarısını ,Bursa'da geçirir olmuştuk.Geri dönmek için gün sayıyorduk ve daha sayılacak çok gün vardı.Bu arada acil, son hızla yeni hikayeler yazmaya devam ediyordu.Bir hafta sonu nöbetime Akçakoca'dan boğulma vakası getirdiler.Yaz gelince,bol bol Akçakoca'dan sevk, boğulma gelirdi.Aslında orada denize nazır çok güzel bir hastane vardı ama doktor yoktu.İkimiz de ilçe hastanesi olmamıza rağmen,sanki biz araştırma hastanesiymişiz gibi ha bire sevk alırdık.Neyse 25-30 yaşlarında boğulma vakasını acile aldılar,zaten siren seslerini duyduğumda ben hazırlanmıştım,hemşirem de hazırdı,bir yandan hayati fonksiyonları kontrol ederken bir yandan da hastanın öyküsünü alıyordum getirenlerden.Akçakoca'da deniz delidir,bu şahıs da arkadaşlarıyla eğlenmeye gitmiş,açılmış,tabi deniz de kapıvermiş bunu.Zor almışlar denizden ama çıkardıklarında nefes almıyormuş,ambulanstaki doktor suni solunum falan yaptırmış,az biraz canlanınca da son sürat getirmişler bize.Hasta yaşıyordu ama soluk alıyordu hafiften,o kadar işte.Neyse gerekli müdahaleleri yaptıktan ve ilaçlarını ayarladıktan sonra gözlem odasına aldırdım hastayı.Ben nöbete devam ettim.Gözlemdeki hastalarımı da saat başı kontrol ederdim,aksi bir durum yaşanmasın diye.Aslında hemşirem belirttiğim sıklıkla hayati fonksiyonlarını takip ederdi ama benim çalışma düzenim başladığım günden bıraktığım güne kadar bu şekilde oldu.Hastalarımı mutlaka belirli aralıklarla kontrol ederdim.Hemşirelerim de alışmışlardı hatta karşılıklı kontrol ederdik muayene bulgularımızı.Çok yıllar sonra geçici görevle gittiğim Şile Devlet Hastanesi'ndeki Sevda hemşire,benim bu huyuma şaşıracak,'doktor hanım tansiyonları biz ölçeriz,siz zahmet etmeyin' diyecekti.Ben de kendisine,'siz ölçmeye devam edin,ben size güvenmediğim için değil,iki taraflı kontrol için ölçüyorum ' diyecektim,Sevda hemşire de, 'keşke tüm doktorlarımız sizin gibi olsa,çalışmak zevk olurdu o zaman ' diye karşılık verecekti.Neyse,bizim boğulma vakası ertesi gün yürüyerek çıktı acilden.Yaklaşık on gün sonra adıma yazılmış bir mektup ve seramik kuğudan bir saksıda yapma laleler geldi acile.Yüzümde kocaman bir gülümsemeyle aldım ikisini de,teşekkür mektubu gelmiştir herhalde diye okumaya başladım mektubu.Acilin karanlık koridorlarında..... diye başlıyordu mektup,ifade beni rahatsız etti hemen sonuna baktım,aynen tahmin ettiğim gibi bir aşk mektubuymuş.Hiç okumadan hemen yırtıp attım,okusam aklımda kalacak ve bir nevi aklımı taciz  edecekti çünkü.Meğer genç öğretmen hayatını kurtardığım için bana aşık olmuş kendince.Sonrasında telefonlar gelmeye başladı,hediyeler ve mektuplar devam etti.Tabi ben hiçbirini kabul etmedim.Artık aradığında yok,izinde,burada çalışmıyor falan demeye başlamıştı personel.Baktım iş çığırından çıkıyor,gittim kuyumcudan bir alyans alıp taktım parmağıma,izin dönüşü.Güya izine gittiğimde nişanlanıp dönmüşüm diye bir hikaye uydurdum,gerçeği bir tek acilin sorumlu hemşiresi Nilgün abla biliyordu.Oradan ayrılana kadar da herkes beni nişanlı bildi.
                              Nilgün ablama söz değmişken ondan bahsetmeliyim.Acile ilk ziyarete gittiğim günden ayrıldığım güne kadar bana ablalık etmiş,şefkatini biz tıfılların hepsine bolca dağıtmış tam bir beyaz melekti Niloşum.Hastaların yanında falan Nilgün abla derdim ben ona yeni başladığım günlerde.Bir gün beni kenara çekip ,' doktor hanım ,bana hastaların yanında abla demeyin isterseniz,hastaların gözünde otoriteniz sarsılmasın ' demişti.O kadar alçak gönüllüydü,sarı saçlı,uzun boylu,zayıf,göz kenarları gülümsemekten kırışmış ve kocaman gülümseyen bir melekti.Selam olsun sana Niloşum......
                              Biliyorum hep acı anılar yazıyorum ama acilde pek tatlı anı birikmiyor ne yazık ki.Küçücük başıma yaşadığım en kötü anımı da anlatıp bitireceğim bu günlük,sanırım meslek hayatımda yaşadığım en kötü anımdır,mesleğimi bırakmak istememe yol açan hasta kaynaklı tek anım belki de....Bayram nöbeti tutuyorduk,bayram nöbetleri korkunç geçerdi,her türlü vakanın en kötüsü gelirdi ,hasta sayısının üç yüzü bulduğu olurdu.Gece saat üç civarıydı bir baba kız girdi muayene odasına.O arada da acil yangın yeri gibiydi,trafik kazaları,kalp krizi,beyin kanaması,neredeyse nefes almaya vaktimiz kalmamıştı.Bir yandan gözlemdeki hastaların ilaçlarını kontrol ederken bir yandan da baba kıza ne şikayetleri olduğunu sordum.Ben yaşlardaki genç kız bir haftadır başının ağrıdığını söyledi.En sevimsiz hasta türü,çünkü bir haftadır başı ağrıyan hastanın gece üçte acilde işi ne,çünkü baş ağrısı acilde çözülebilecek bir sorun değildir,çünkü baş ağrısı tehlikeli olabilir,nedenini bulmak için araştırmak gerekir ama araştırma acilde yapılabilecek bir araştırma değildir.Baş ağrısı baş belasıdır,çünkü teşhisini koyamazsınız ve hastayı gönül rahatlığıyla evine yollayamazsınız,hele bir haftadır ağrıyan baş hayra alamet olmayan sonuçlar doğurabilir.Yani hastanın sevimsizliği bir haftadır olan baş ağrısı için acile gelmesi değildir,sevimsiz olan baş ağrısının acilde çözülemeyecek bir durum olması ama hastanın bunu anlayamamasıdır.Bu durumda ilk olarak hastanın ateşine bakarız ki,enfeksiyon varlığını gösterirse biraz içimiz rahatlayıp muayeneyi ona göre şekillendiririz.Genç hanımın ateşini ölçmek için derece koyduk koltuk altına,bir dakika beklememiz lazım,ben o arada diğer hastaların işleriyle ilgileniyordum,yorgunluk ve endişeden kaşlarım çatık,o sırada kız ,'kalk gidelim baba,meymenet yok maymun suratlının yüzünde ' demesin mi,önce ne diyor anlamadım,baktım bana diyor,ateşini ölçmemiz gerektiğini o yüzden beklediğimizi gülümseyerek anlatmaya çalışırken bu sefer babası,' sen benim kim olduğumu biliyor musun,emrimde otuz kişi çalışıyor benim,dağıtırım hepinizi,vs vs  diye bağırmaya başladı.Biz şaşırıp kaldık,ne yapmıştık da hakarete uğruyorduk anlamamıştık.Kız dereceyi fırlatıp attı,her yer civa oldu,adam hemşiremle benim üzerimize yürüdü,o sırada diğer doktor arkadaşım, baktığı hastayı bırakıp koşup gelmiş,onu da itip kaktılar ve herkese hakaretler yağdırarak çekip gittiler.Geceni o saatine kadar canla başla çalışmıştık,ölümü ve yaşama dönüşü yaşamıştık,bedenlerimiz yorgunluktan sızlıyordu,gözlerimiz uykusuzluktan kan çanağına dönmüştü ve biz ne olduğunu anlamadan bir sürü hakarete ve şiddete maruz kalmıştık.Hepsi artık çok fazla gelmişti ve hemşiremle ben birbirimize sarılıp ağlamaya başladık,uğradığımız haksızlık bizi perişan etmişti.Sonradan personelden öğrendik ki Özen Mobilya'nın sahibiymiş adam,sorunlu bir aileymiş zaten.Baba kız sürekli kavga edermiş,adam yanındaki işçilere kan kustururmuş.Ben dava etmek istedim ama başhekim beni vazgeçirdi,hakim, savcı,şahit hepsi Düzceli,hiçbir şey yapamazsın ,boşver dedi,Şimdiki aklım olsa mutlaka dava ederdim,görev başındaki memura hakaret ve engellemeden.Cahillik ve yalnızlık işte....Ama Allah'ın sopası yok derler ya,depremde yerle bir olmuş mağazaları falan,yok ,öç duygusuyla söylemiyorum bunu,mazlumun ahı çıkıyor sonradan,dikkat etmek lazım diye yazıyorum.Ne yalan söyleyeyim,beddua etmemiştim ama çok canım yanmıştı o zaman.Mesleği bırakmaya kalkmıştım da,büyüklerim engel olmuşlardı.
                               Hadi kalın sağlıcakla.....