23 Mayıs 2015 Cumartesi

200. YAYIN

               İkiyüzüncü yayınım oluyormuş bugünkü yayınım.Ne zaman o kadar oldu anlamadım.Madem özel bir rakam (?) ,özel bir yayın olsun bari dedim.Düşündüm düşündüm,en özeli kısa bir otobiyografi olur herhalde ,dedim.Buyrun bakalım,bu gönlü zengin bacınızın hikayesi neymiş.....
               10 haziran 1969 pazartesi günü,saat 09:30 da Siirt'te doğmuşum.Babam mesaide olduğu için komşular tarafından ebeme haber verilmiş,yani evde doğmuşum.Ebem de babamın mesai arkadaşının eşiymiş.Bu arada hikayenin en başına dönmekte yarar var.Behice ile Nevzat Ordu'nun bir köyünde yaşayan iki gençtir.Birbirlerine deli gibi aşıktır.Ancak Behice'yi isteyen çoktur.Nevzat'ın amca oğlu da taliptir Behice'ye.İşler karışınca,muhtar Behice'nin babasına yani dedeme bir kağıt imzalatır,kızını Nevzata da,amca oğluna da vermeyeceksin diye.Gel zaman git zaman olaylar yatışır ve Behice ile Nevzat evlenir.Bu arada,Nevzat okumuş ve astsubay olmuştur.Tayinleri Siirt'e çıkar.Orada bir kızları olur.Aradan iki sene geçer ve bir kızları daha olur.İşte bu ikinci kızceğiz de ben oluyorum.


 Burada iki günlük bebekmişim.Kırk günümü doldurduğumda,babamın yeni görev yerine doğru yola çıkmışız.İstikamet Samsun.Böyle böyle Türkiye'nin neredeyse tamamını gezmişiz.Nihayet Bursa'ya tayinimiz çıktığında bu şehri çok sevip yerleşmeye karar verdi annemle babam,halen de orada oturmaktalar.İşte benim hayatım da bu şehirde şekillendi.
               Bursa Kız Lisesi'nde lise öğrenimimi tamamladıktan sonra ,Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi'nde de yüksek öğrenimimi tamamladım.Mecburi hizmet için Düzce Devlet Hastanesi Acil Servis'ine tayin edildim.Henüz yirmi üç yaşındaydım,tek başıma yirmi dört saat nöbet tutardım,gecede 100-250 hasta bakardım.Aslında çok acı bir tablo,makine olsa o bile ısınır stop eder ama bizim öyle bir şansımız yoktu.Üstelik çok karışık bir popülasyonu olduğu için kavga gürültü,bıçaklanma,kurşunlanma eksik olmazdı acilde.Kurşunlanmış adamı getirirlerdi,hayatını kurtarırdım,sonra hasımları gelip bir
daha kurşunlarlardı acilde.Neyse iki yılın sonunda nihayet tayin olmayı başarıp Bursa'ya geri döndüm.Bu kez Bursa Göğüs Hastalıkları Hastanesi'nde görevliydim.Bu hastane o zamanlar yeni açılıyordu,burada da çok yoğun bir çalışma düzenimiz vardı.Acil,poliklinik,klinik ve nöbetler....Derken,1996 yılında eşimle tanışıp evlendim ve artık nöbet tutmaya son verdim.Böylelikle hastane maceram son buldu.1998'de ikizlerimiz dünyaya geldi.Kızımız 43 cm ve 2045 gr,oğlumuz 45 cm ve 2125 gr doğdu.Anladığınız üzere prematüre bebeklerdi.Bu dakikadan itibaren benim tüm işim ikizleri büyütmek olduğu için akademik kariyerime de son vermiş oldum.Hiç pişman değilim,çalıştığım süre boyunca işimi en üst seviyede akademik bir şekilde yaptım.Sağlık ocağı,ana çocuk sağlığı,aile hekimliği her birinde üniversite hastanesi düzeyinde poliklinik hizmeti verdim.Tabi gönlüm isterdi ki ve de benden beklenen oydu ki,akademik kariyer yapayım ve hoca olayım.İtiraf ediyorum,kürsüde ders anlatmayı çok isterdim ama yine de pişman değilim.Bildiğiniz üzere artık emekliyim.Ancak biz hekimlerin emekli olması ruhen mümkün değil.Ben de bir süre sonra mesleğime geri döneceğim elbette.Ama şimdi hobilerimin keyfini çıkarma zamanı.İşte kısaca benim hikayem bu.



4 yorum:

Nuray dedi ki...

Daha daha nice yayınlar buluştursun ,gülüştürsün,yüzümüzde tebessüm,yüreğimizde ferahlık oluştursun ....Bu kızceğiz iyi ki olmuş,iyi ki elbiseler dikmiş ,iyi ki pazen severmiş de biz de tanışmışız,ayrıca iyi ki de çılgın :))) İkizlerin var ne güzel hem de bir kız bir erkek,genelde hep hayal edilir yaa,ama zor olmuştur mutlaka...Benim küçük de 98'li ...Sen çalışmadan duramayacaksın anlaşılan, Hikayenin gelişme bölümünde sayılırız bakalım ilerleyen günler ne gösterecek,ama ne olursa olsun yeter ki hayırlısı olsun arkadaşım :) sevgilerimle

Dikiş Sevda’ sı dedi ki...

Ne güzel bir yorum,Nuraycığım çok teşekkür ederim.Hep beraber nice yayınlara inşallah...

nalan dedi ki...

Şimdi hayat hikayeni okudum da sen iki yaşındayken be öğretmenliğe başlamışım. İlk yorumumda sizli bizli yazarken sen diye başlayıvermişim doktor hanım.Ne yapayım ,yazılarını okurken üslubundan etkilenip sana çok ısındım :) Zaten yollar kesişseydi öğretmenin olmam bile muhtemeldi. Zira ben de Astsb.eşiyim. Bu gece çok ağrıyan dizlerim beni oturmaya,tv proğramları ve ülke gündemi de sıkınca attım kkendimi bloglara. Lâkin senin blogdan ayrılmam ne mümkün.E artık bir çay demleyiver de doktor hanım kızım ,burda sabahlayacağım ağzım tatlansın bari...

Dikiş Sevda’ sı dedi ki...

Hoş geldiniz,sefalar getirdiniz.Çay ne demek,yanına börek de yaparım,pasta da.Ne mutlu bana,beğenilmek harika...