NİCEDİR BAŞIM DUMANLI
     Kırk yaşımı çok sevmiştim ben.Çocuklar büyümüştü,işlerimizi yoluna koymuştuk,evliliğimiz oturmuştu,yirmili yaşlarımdan daha güzel hissediyordum.....Gerçekten de kırk yaş bir kadının en güzel olduğu ve en güzel hissettiği yaşmış.Koşuşturmalar en aza inmiş,artık yeterli paranız var ve çocuklar büyümüş,insan daha başka ne ister? Şimdi kırkların ortasındayken de Ferrarisi'ni satan bilge halleri geldi üzerime.Şöyle bir nirvanaya erme modundayım.Nicedir çalışmıyorum zaten,çok sevdiğim mesleğim çook uzaklarda kalmış gibi geliyor.Hayatın başka başka yanlarını keşfetme telaşı içindeyim.Sağolsun eşim zaten oldum olası yerinde duramaz bir adam (aşksın sen) ,hergün yeni projelerle karşıma çıkıyor.Biz iki deli fişek kendimize dinlenme fırsatı tanımadan koşuşturup duruyoruz.Bu arada blogumu ihmal etme nedenlerim de açığa çıkmış oluyor.
        Ne için yaşıyoruz? Nefes alıp veren her insan en az bir kere düşünmüştür bu soruyu.Tüm düşünsel bilimler kendilerince açıklamalar getirirler bu soruya ama tam anlamıyla tatmin edici bir yanıtı yoktur.İşte bu noktada ruhumu yatıştırmak için bir karar almıştım ben yıllar önce.Üretmek ve tüm canlılara yardım etmek.Yıllardır hayat felsefem bu ancak zaman bolluğundan olsa gerek daha ne yapabilirim derdine düştüm.Bana kalsa Sınır Tanımayan Doktorlar'a katılacağım ama evdekiler kıyameti koparır,sadece şaka yollu söylediğimde bile bana şarlıyorlar.Sanırım yavaş yavaş yıllardır hayalini kurduğum yazma işine saracağım.Öyle çok şey var ki içimde birikmiş,tedavi olması için drene edilmesi lazım.Velhasılı kelam bundan böyle küçük küçük yazmaya başlıyorum blogumda.Umarım okuyarak beni desteklersiniz.Tabi el sanatlarına devam edeceğim ama bu ara dikişi nadasa bıraktım.Malum eşim evde ve dikişin döküntüsü biraz rahatsızlık veriyor.Hepinize mutlu günler dilerim.